Alevisesi Ehl-i Beyt Forumları

Eskilerin çok bilinen bir sözü vardır, Derler ki: Zafer değil, sefer önemlidir. Yola çıkmak başarıdan daha önemlidir.

CÜNUNDAN SÜKÛNA, SÜKÛNDAN FÜNUNA
“İkinin Teke yönelişidir Aşk” demişti ehli. “Aşk; mi’ractır” demişti bir başka yerde. Bir seferinde daha da açmış; “Aşk yaşanmadan, aşk uğruna tüm varlık feda edilmeden kesinlikle vahdet yaşantısı açığa çıkmaz “ diye de eklemişti. Bu sözleri bir bir yaşarken nasıl yanar, ne aşamalar geçer, ne azaplar çekerdi insan.
Aşkın 3 hali var demişlerdi onu tadanlar:

1. CÜNUN; delilik, kural tanımazlık, uçarılık hali…
2. SÜKÛN; oturmuşluk, dinginlik, huzur hali…
3. FÜNÛN; bilgelik, hikmeti okuma, ilmi yaşama hali…

Cünun hali benliğin sürekli darbeler aldığı, BEN ile başlayıp beniM ile biten ne varsa hepsinin sıra ile yıkıldığı sancılı bir süreçti. Tutunulan, benimsenen ne varsa o süreçte yıkıyordu aşk. Yoğun sıkmalar, yağmur gibi yağan belalar altında delirmemek işten değildi. Zaten o süreçte aklını yitirenlere “Mecnun” deniyordu. Bir kısmı da “Meczup” adı ile mükellefiyet dışına itiliyor, tıpkı uzaya çıkıp da geri dönemeyen mekik misali kulluk yörüngesine oturamayıp sonsuzlukta kendini kaybediyordu… İkisi de özenilecek hal değildi…
Cünun halinden sükûna geçişi anlamaya çalışırken ehlinin sözlerini hatırladı yine:
“Muhabbet, temeli ile ikilik ve şirktir. Ta ki, aşkın en son noktası ikiliği kaldırır. O noktaya kadar hep ikiliktir, muhabbet!.” “Aşk, yolcunun en güzel barınağıdır!.”
Bunlarla uyandırılıyordu… “Şirk” ve “Yolcu” denmişti… Yolcu yolunda gerekti, burada kalamazdı, yürümeliydi… Şirkten çıkmalıydı… Haşyet vardı yüksek, karlı zirvelerde. Gözü hiç aşağılarda olmamıştı ki doysun. Ne uğruna olursa olsun tırmanacaktı… İnsan bir kere hakikate susamaya görsün,hararetini, hasretini hiçbir şey kesmezdi menzile varmadan…

“Ben Kimim?”İnsanlığın en şiddetli, en kadim, en vazgeçilemez, en cevaplanamaz sorusu…İnsanlık tarihi boyunca bu soru bağlamında iki tip tavırla karşılaşırız. Birincisi kendisini bildiğini, tanıdığını zanneden, ve kainatı anlamaya, anlamlandırmaya, ve bu yolla da Yaratıcıya bir yol bulmaya çalışan insan tavrıdır. insan bu yolda adımlarını attıkça anlar ki “ben” dediğinden bihaberdir. Ve bu “ben” bir tek “ben” değildir de, başka her şeydir
Yalnız, bittecrübe yaşadıklarından, hissettiklerinden, bildiklerinden, belki bildiğini sandıklarından hareketle, ben kimim sorusunu cevaplama yöntemini size anlatabilir. Kendi izlediği yolu tarif edebilir. İlk benlik yırtılmasından söz edebilir. Ve bu yırtılmanın varacağı yere göz ucuyla işaret edebilir. Çünkü acizane sadece göz ucuyla bakmayı başarabildi…

İsimler adedince soru çözüm yolları vardır, belki çoğu benim bulduğumdan daha kestirme, daha geniş ve daha rahattır. Ama dedim ya, ben sadece bunu biliyorum.Kanaatim odur ki, “Ben kimim?” sorusunu aşkla cevaplamak mümkündür.İnsan ilk yaratıldığında ve kendisine benlik verildiğinde, Yaratıcı’nın “Ben kimim, sen kimsin?” sualine şöyle cevap verdiği söylenir. “Ben benim, sen de sensin”. insan koca kainatta Allah’ın dışında “benlik” sahibi tek varlıktır. İnsan (Nefis)bu cevabı üzerine cehenneme atılır, ve tekrar sual edilir,tekrar aynı cevabı verir, ancak açlıkla sınanınca benliğini vazgeçmese de teslim eder ve “Sen Rabbimsin, ben de senin kulunum” der. Burada dahi “ben” cümlenin içine dahildir, ancak Efendi’ye teslim edilmiştir. Zaten Allah “ben”i yok etmemiz için değil teslim etmemiz için vermiştir. Zira o yok edilemeyecek kadar değerli bir şey’dir ki sadece halifeye verilmiştir.İnsanın açlıkla sınanması, aslına bakarsanız aczi ile, fakrı ile, ihtiyacı ile sınanmasından başka bir şey değildir. “Ekmek” tüm ihtiyaçları temsil eder. Üstelik Hz. İsa’dan ders alırsak sadece maddi değil manevi ihtiyaçların da sembolü ekmektir. Göksel ekmek, göksel sofra bunlara işaret eder. Sevgi de ekmektir, merhamet de, yardım da ekmektir, tebessüm de…İnsan melek gibi değildir. Onlar yemez içmez, bir şeye ihtiyaç duymazlar. Muhtaç olmayan birine bir de “ben” verseniz onu firavundan beter edersiniz. Bu yüzden Allah “ben”i mahlukatın en acizi olan, unsurların en altında bulunan topraktan yapılmış, en kırılgan, en naif varlığa teslim etmiştir...
devam edecek...

N.K Can
İrfani ilim dediğimiz yolda epeyce yol katettiğin anlaşılıyor
bunu bizimle paylaştgığınız için teşk..

biralevi yazdı:N.K Can
İrfani ilim dediğimiz yolda epeyce yol katettiğin anlaşılıyor
bunu bizimle paylaştgığınız için teşk..

Est. abi ... Hamdolsun Rabbime Rabbimin Lütfuyla düşe kalka ilerlemeye çalışıyoruz ... Allah (c.c) razı olsun takip ettiğinize sevindim şevkimi artırdı teşekkür ederim .

[align=center]Ey Gönül! Sana Hakk (cc) izniyle lâl olmuş dilimi aşabilirsem dilsiz, dudaksız sözler söyleyeceğim.. Benlik bir miftah, kıstas, ölçüdür ki benliğini keşfeden kişi Hakk'ı (cc) istidâdı nisbetinde tanıyabilir ve O'nun karşısında hiçliğini idrak edebilir.. Hakk (cc) sana ayrı farazi, aslında olmayan benlik zannı verirken kendi esmâlarını kâinatta keşfet, seyret diye vermiştir. Hakk'ın (cc) hududsuzluğunu ve sonsuzluğunu bir nebze olsun sana algılatacak hayali bir sınır olan benlik perdesine takılıp da onun layıkıyla kullanamazsan ve sahte değil de gerçek sanarsan Hakk'ın (cc) tasarruflarını sahiplenir de Firavun'u aratmayacak tavırlara girersin.. Bilmem ki Gönül, bu sonsuz deryanın hangi kıyısından seni denize sokayım da oradaki cezbeyle coşturayım da birliğe koşturayım[/align]